Ikona świata filmowego, czterokrotnie nominowana do Oskara, gwiazda kina niemego o magnetyzującym spojrzeniu. Po dziś dzień uznawana za postać enigmatyczną.
Greta Garbo, właściwie Greta Lovisa Gustafsson, przyszła na świat 18 września 1905 roku w Sztokholmie jako najmłodsza, obok siostry Alvy i brata Svena, z trojga dzieci ubogiego szwedzkiego małżeństwa, Anny i Karla.
Keta, bo tak ją nazywano, porzuciła edukację w wieku lat czternastu, chwilę po śmierci ojca, by wspomóc materialnie rodzinę pracą w domu towarowym, skąd została wyrzucona za kradzież sukienki. Imała się różnych zajęć. Jednym z nich była niewielka rola w filmie reklamowym, która wprowadzić ją miała na nową drogę życia.
Z upływem czasu zainteresowanie Grety grą aktorską rosło, dlatego ukończyła kurs teatralny i postanowiła całkowicie związać swoje życie z aktorstwem, Realizację tego marzenia miały jej ułatwić podjęte w roku 1922 studia w Królewskiej Akademii Sztuki Teatralnej. Stamtąd droga na scenę była już krótka – za sprawą Mauritza Stillera, najwybitniejszego wówczas szwedzkiego reżysera, otrzymała rolę hrabiny Elżbiety w filmie Gdy zmysły grają. Sukces filmu zwrócił na młodą Garbo oczy filmowego światka. W roku 1925 zaproponowano jej kolejną rolę, tym razem w obrazie Zatracona ulica, który powtórzył sukces wcześniejszej produkcji z jej udziałem. Pozycja Kety w branży filmowej umocniła się.
Jej sukces był rezultatem własnych zdolności aktorskich Grety, a także znajomości ze Stillerem, zarówno na polu prywatnym, jak i zawodowym. To on dbał o każdy szczegół jej aktorskiego życia – dyktował ruchy przed kamerą, zatwierdzał stroje, fryzury, biżuterię i makijaż. Dbał o każdy szczegół jej wizerunku. To on stworzył jej filmowy pseudonim: Greta Garbo.
Louis B. Mayer, szef wytwórni MGM, będąc pod wrażeniem aktorskiej kreacji Grety w filmie Zatracona ulica zaproponował jej współpracę na rynku amerykańskim. Początki kariery w USA były trudne. Musiała na nowo wykreować wizerunek. Kontrakt z MGM wymusił na niej zmianę fryzury, garderoby, przejście na dietę oraz poprawę wyglądu zębów. Efekt był zachwycający. Już wtedy wiadomym było, że narodziła się nowa gwiazda.
Na rynku amerykańskim zadebiutowała początkiem 1926 roku w filmie Słowik hiszpański. Bogini, wamp, kobieta fatalna to przydomki nadane wówczas Grecie przez jej miłośników. Mauritz Stiller nie pasował już do tego świata. Wrócił do Szwecji, a dwudziestojednoletnia wtedy Garbo musiała zdać się wyłącznie na siebie. Jej kariera nabrała tempa, a sama Greta okrzyknięta została najwybitniejszą aktorką wszech czasów. Wtedy to otrzymała rolę w produkcji Symfonia zmysłów u boku Johna Gilberta, a kreowana według scenariusza historia miłosna miała być jedyną w życiu tej aktorki. Para przeniosła uczucie na pole prywatne, jednak niezdecydowana Garbo w ostatniej chwili zrezygnowała z podpisania dokumentu poświadczającego zawarcie małżeństwa z Gilbertem.
Nadejście ery dźwięku ani na chwilę nie zachwiało kariery aktorki. Jej kreacja w pierwszym udźwiękowionym filmie Anna Christie przyniosła kolejne słowa zachwytu, uznanie krytyki i najwspanialsze kinowe role – Mata Hari, Anna Karenina, Dama kameliowa, Pani Walewska.
W roku 1941, w wieku 36 lat Greta Garno zakończyła aktorską karierę i choć była kobietą majętną nadal żyła skromnie, wciąż roztaczając wokół siebie tak dobrze znaną aurę tajemniczości. Nominowana czterokrotnie do Oskara nigdy go nie otrzymała. Dopiero w roku 1955 przyznano jej Oskara honorowego za całokształt pracy aktorskiej.
Odeszła 15 kwietnia 1990 roku, ale po dziś dzień fani kina próbują rozwikła tajemnicę jej osobowości: kim i jaka tak naprawdę była? Choć pytań jest wiele, jedno wiemy na pewno – Greta Garbo łączyła unikalny talent aktorski z niepowtarzalną osobowością, a wszystko co robiła było wyjątkowe. Swymi filmowymi kreacjami dawała widzom poczucie wystąpienia na kinowym ekranie elementu magii. Za to uwielbiano ją kiedyś i za to ceni się ją dzisiaj.
